To tak ważna niedziela…

Źródło: TS Wisła
Data publikacji: 16 marca 2018

Czyli trzy flashbacki z meczów przy Łazienkowskiej.

Kara nadeszła w ulewie
Pierwszym pojedynkiem warszawsko-krakowskim jaki weźmiemy „na tapetę” będzie mecz ostatniej kolejki sezonu 1999/2000. 28 maja 2000 roku Wisła przyjechała do Warszawy na zakończenie jednego z najbardziej zwariowanych sezonów w swojej historii. Biała Gwiazda broniła zdobytego po 21 latach mistrzostwa Polski i zaczęła sezon wręcz rewelacyjnie od pięciu zwycięstw z rzędu. Potem jednak dwa remisy i porażka na tyle rozwścieczyły Bogusława Cupiała, że zdecydował się na zwolnienie Franciszka Smudy. Potem zespół prowadziło jeszcze czterech trenerów, a ostatnim z nich był aktualny trener kadry narodowej Adam Nawałka. Popularny „Ciepły” wystąpił wtedy w roli strażaka, jednocześnie pierwszy raz pracując na szczeblu ekstraklasowym. Mecz Legią miał rozstrzygnąć, która z drużyn zagra w europejskich pucharach. Dla zespołów z tak ogromnymi ambicjami brak mistrzostwa, które już wcześniej przypadło Polonii Warszawa było potwarzą, ale perspektywa kolejnego sezonu bez gry w Europie jawiła się jako totalna katastrofa. Dodatkowym smaczkiem tego pojedynku był fakt prowadzenie Legii przez… Smudę. Byłego trenera Wisły wprost nazywano pod Wawelem Judaszem, a on sam nie usiadł na ławce Legii w meczu kończącym rundę jesienną w listopadzie, swoją drużynę prowadząc za pomocą sms-ów, które wysyłał z hotelu do Lucjana Brychczego. Było to wydarzenie bez precedensu w historii polskiej piłki.
Sam mecz w Warszawie Wisła rozegrała bardzo mądrze. Nawałka umiejętnie ustawił swoich piłkarzy, nastawiając ich na kontrolowanie środka pola i umiejętne punktowanie warszawian. Efektem tego były dwa gole Tomasza Frankowskiego, które jeszcze w pierwszej połowie ustawiły wynik meczu. Jeden z najlepszych strzelców w historii Białej Gwiazdy pokonał po asystach Kamila Kosowskiego i Kazimierza Moskala golkipera warszawskiej Legii Zbigniewa Robakiewicza w odstępie ośmiu minut. Bramki padły w 32 i 40 minucie gry. Druga połowa to rozpaczliwe próby ataków Legii, które nic mogły zmienić w obrazie gry tego spotkania. W majowej burzy przetaczającej się nad Łazienkowską Legia żegnała się z marzeniami o Europie, a Wisła koniec końców zdobyła wicemistrzostwo Polski.

Płonące mistrzostwo
Po ponad roku znowu w Warszawie doszło do pojedynku, o którym dzisiaj śmiało możemy pisać „historyczny”. Znowu na ławce trenerskiej Białej Gwiazdy zasiadł Adam Nawałka, który po raz kolejny przyszedł w sukurs działaczom Wisły zastępując na stanowisku trenera Oresta Lenczyka. Wisła zaczęła grać przyjemnie dla oka, a kiedy piłkarze Białej Gwiazdy ograli na Bukowej w Katowicach GKS mistrzostwo miało być tylko formalnością i kwestią maksymalnie dwóch spotkań. Jednakże w następnych czterech meczach ligowych piłkarze Wisły zdobyli… punkt. Co za tym idzie spotkanie na Legii było dla krakowskiej drużyny meczem o mistrza. Zwycięstwo zapewniało tytuł, który miał uświetnić obchody dziewięćdziesięciopięciolecia istnienia Towarzystwa Sportowego, porażka mogła sytuację mocno skomplikować.
9 czerwca 2001 roku do stolicy wyruszyły dwa pociągi specjalne pełne kibiców Białej Gwiazdy. Cel wyprawy do Stolicy mógł być tylko jeden: mistrzostwo Polski. Wszyscy jednak zdawali sobie sprawę, że do łatwych to spotkanie na pewno należeć nie będzie. Pierwsza bramka padła już w jedenastej minucie i zdobyła ją Wisła. Grzegorz Pater-jedyny wychowanek Białej Gwiazdy, który realnie zaistniał w telefonikowej Wiśle- wpadł w pole karne i sfaulował go tam Maciej Murawski. Sędzia podyktował jedenastkę, którą pewnie wykorzystał Maciej Żurawski. Trójkolorowy zespół drugi cios wyprowadził w siedemdziesiątej trzeciej minucie. Podawał Frankowski, a bramkę zdobył bohater tego meczu czyli Pater. Gol kontaktowy zdobyty przez Wojciecha Kowalczyka w oparach płonącej Żylety nic nie mógł zmienić. Wisła zdobyła przy Łazienkowskiej mistrzostwo Polski.

Zepsuta feta
Wielka Wisła jak nazywa się zespół, który trzykrotnie z rzędu zdobywał mistrzostwo Polski, a także podbijał Gelsenkirchen i kilka mniejszych miast na Łazienkowskiej nie wygrywała. Pod wodzą Henryka Kasperczaka Wisła przegrała w Warszawie 2-3 i 1-4, a Werner Liczka prowadzący wiosną 2005 roku krakowski zespół uległ nieopodal Torwaru aż 1-5. Zwycięstwa Wiślacy zasmakowali dopiero za kadencji Dana Petrescu, ale był to pyrrusowy triumf. Wisła przyjechała do stolicy 13 maja 2006 roku aby de facto przyglądać się koronacji Legii. Warszawski zespół prowadzony wówczas przez Dariusza Wdowczyka wyprzedził na finiszu będącą wtedy w okresie przebudowy Białą Gwiazdę i po zwycięstwie w Zabrzu w przedostatniej kolejce tytuł trafił w ręce Legionistów. Wisła postanowiła więc zepsuć odwiecznemu rywalowi święto.
Słowne przepychanki między trenerami, ciśnienie zawodników. To wszystko sprawiało, że ten mecz będzie wyjątkowy. Wisła mistrzostwa już odzyskać nie mogła, ale w walce o honor postanowiła stanąć po jego stronie. Najpierw Paweł Brożek „ukłuł” Łukasza Fabiańskiego w trzydziestej trzeciej minucie meczu. Na początku drugiej połowy wyrównał Aleksandar Vuković i mecz, w którym Wisła miała zdecydowaną przewagę wyrównał się. Jednak Petrsescu wprowadził na boisko zmienników, którzy przesądzili losy meczu. Paulista ruszył lewą stroną boiska, dośrodkował na głowę Penksy, a sympatyczny Słowak wbił piłkę do bramki na siedem minut przed końcem meczu. Wisła wygrała to spotkanie 2-1.